Vertieting

Mannelijkheid wordt al op de gefeminiseerde basisschool in de knop gebroken. Reden te meer om me onder invloed van de Vijftig-Tinten-Grijs-nostalgie te vermannen met beginnende baard, Australian hat en doortastendheid in bed. Toch lijkt de wereld ook te kampen met een gebrek aan vrouwelijkheid.

Vijf jaar geleden pleitte toenmalig Leefbaar-Rotterdam-wethouder Marianne van den Anker al voor een vrouwelijker Rotjeknor. ‘Naast al die fallussymbolen kan de stad wel een rondborstig gebouw gebruiken.’ Haar droom was een gebouw met de vorm van een Dali-parfumfles.

De Rotterdamse PvdA-wethouder Hamit Karakus  heeft zijn eigen rondborstige droom. Onlangs zei hij dat Rotterdam “meer tieten” nodig heeft, want in de stad is alles nu redelijk ‘mannelijk, strak en rechtlijnig’. Van Karakus mogen daar best wel wat zachte dingen bijkomen, zoals musea in de binnenstad, meer groen en meer terrasjes.

Vrouwelijkheid en mannelijkheid zijn instrumenten van stadsplanning en stadspromotie geworden, concludeerde sociologe Marguerite van den Berg vervolgens in NRC Weekend (28/29-09-2013). Daarbij staat de mannelijkheid  zowel voor fallische bouwsels oprichten als hangende jongeren onder uit de zak geven.

Liggende magistratuur

De tieten en de fallus zijn in de zoektocht naar de juiste balans tussen het mannelijke en vrouwelijke het nieuwe yin & yang. Zij kunnen helpen ontwikkelingen in het rechtsbedrijf beter te begrijpen.

Ondanks het oprukken van vrouwelijke officieren van justitie is de staande magistratuur  eigenlijk opmerkelijk fallisch gebleven. Het OM werkt samen met politie en gemeenten aan veiliger wijken voor kinderen en andere kwetsbaren in de samenleving. Dat klinkt soft, maar komt erop neer dat de magistratelijke streetfighters willen weten welke kutjongeren een douw moeten krijgen in de ‘wasstraat’ die ZSM heet. Dat het OM de te lage strafeis tegen de kopschopper achteraf een vergissing noemde, zegt ook genoeg.

De zittende magistratuur is daarentegen zo vervrouwelijkt dat zij soms doet denken aan liggende magistratuur. Ja, rechters zijn historisch gezien strenger gaan straffen. Maar toch vooral omdat zij hun oren laten hangen naar de openbare aanklagers, die de gevoelens uit de maatschappij vertolken. Als de officier het goed vindt, pakken rechters straatkatjes liever aan met zachte handschoenen in de mediationbehandelkamer.

Ook buiten het strafrecht is de rechter een stuk rondborstiger geworden. De rechter-nieuwe-stijl is een actief luisterende rechter, die liever aanstuurt op een schikking dan zelf het geschil beslecht met een juridische oplossing. Natuurlijk is de schikking geen doel op zich en mogen de schikkende partijen de volgende dag niet met spijt als haren op hun hoofd wakker worden. Maar een schikking is nu eenmaal de goedkoopste manier om van een zaak af te komen, zei een rechter onlangs temidden van instemmend murmelende collega’s.

De vertieting van het rechtsbedrijf gaat ook niet voorbij aan de advocatuur. De nieuwe advocaat heeft nog wel een toga, maar die past niet zo goed over de rugzak met conflicthanterings- en mediationvaardigheden. Volgens voorzitter Martin Brink van de Vereniging Corporate Mediation moet de nieuwe advocaat meer zijn dan alleen een goed jurist en de cliënt ook op het softe spoor kunnen bedienen.

Balans

Al met al vind ik die tieten zo slecht nog niet trouwens. Temidden van de fallussen kunnen een museum, wat groen en een terrasje inderdaad de leefbaarheid vergroten en kan een parfumfles het strakke gelid van kantoortorens een menselijker aanzien geven.

Die metafoor gaat ook op voor het rechtsbedrijf. Tot op zekere hoogte. De jurist moet zich wel op het juiste moment weten te verheffen en vermannen. Het gaat, zoals zo vaak, om de juiste balans. Als ik die  architectonisch moet vertalen dan zou de Moskee van Justitie mijn droomgebouw zijn.

Dit blog verscheen ook bij Mr. Online